Η Βανέσα με αποχαιρετούσε και καθώς έκλειναν οι πόρτες του τραίνου και αναχωρούσε, ολοκληρωνόταν ένας εξαετής κύκλος φιλίας. Αυτή και εγώ είχαμε πρωτοσυναντηθεί στο γυμνάσιο και το κοινό μας ενδιαφέρον να γράφουμε ιστορίες και να μας αρέσουν οι νουβέλες είχαν θεμελιώσει μια φιλία που είχε αντέξει μέσα απ’ τα εφηβικά μας σκαμπανεβάσματα. Τώρα είχε κερδίσει μια υποτροφία και πήγαινε στο εξωτερικό να συνεχίσει για το πτυχίο της, ενώ εγώ προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα, επειδή η αναχώρησή της, είχε τραβήξει το χαλί κάτω απ’ τα δικά μου πόδια. Βέβαια αν και πάντα ήξερα ότι μια μέρα θα χωρίζαμε και η κάθε μία θα ακολουθούσε το δικό της ξεχωριστό δρόμο, αυτό συνέβαινε τώρα και με έκανε να νοιώθω πολύ άσχημα.
Τις πρώτες βδομάδες μετά την αναχώρησή της, η απουσία της Βανέσας με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ εξαρτιόμουν απ’ αυτήν. Αντί να βρίσκομαι και με τους άλλους πολλούς φίλους μου, εγώ παρέμενα εγκλωβισμένη μέσα στην ασφάλεια που μου παρείχε η Βανέσα και οι λιγοστοί απ’ τους κοινούς μας φίλους. Μου ήταν ευκολότερο να υιοθετώ τις απόψεις κάποιου τόσο αρεστού και ευφυούς ατόμου, όπως της Βανέσας, από το να έχω τις δικές μου απόψεις για το καθετί. Για παράδειγμα, πάντα ακολουθούσα τις επιλογές της Βανέσας για ποια βιβλία να διαβάσω ή ποιες ταινίες να δω.
Αν και βέβαια, το να είναι κάποιος υπερβολικά πιστός δεν είναι κακό αυτού καθεαυτού, αντιλήφθηκα όμως πως ήμουν κάπως διστακτική στο να παίρνω το προσωπικό ρίσκο του να αποφασίζω εγώ η ίδια και να χαρτογραφώ το δικό μου μονοπάτι. Ενώ θαύμαζα το κουράγιο της Βανέσας να εγκαταλείψει το οικείο της περιβάλλον και να πραγματοποιήσει το όνειρό της, συγχρόνως ένοιωθα τρομαγμένη από τη σκέψη και μόνο να περάσω τη συναισθηματική αναταραχή που πλησίαζε με την προσέγγιση της ενηλικίωσης χωρίς τη διαβεβαίωση που μου παρείχε η επικύρωση και η συναισθηματική στήριξη της καλύτερής μου φίλης.
Η Βανέσα και εγώ μείναμε σε επαφή για λίγο καιρό ακόμα, έναν χρόνο περίπου και όπως είναι φυσικό με το πέρασμα του καιρού, χαθήκαμε εντελώς. Εκείνο τον καιρό, επειδή ήλπιζα ότι η φιλία μας θα παρέμενε, ενώ αυτή έπαψε να υπάρχει, αυτό ράγισε τη καρδιά μου. Όμως τώρα, ενώ αναλογίζομαι την όλη κατάσταση, μου γίνεται ξεκάθαρο πως η αναχώρηση της Βανέσας απ’ τη ζωή μου, έδωσε μια νέα ώθηση στην προσωπική μου ανάπτυξη.
Αναγκάστηκα να αναζητήσω νέους φίλους, να κάνω λάθη και μετά να ξανασηκωθώ και να σταθώ στα δικά μου πόδια. Μια και δεν μπορούσα να ζητήσω τη συμβουλή της για το καθετί, άρχισα να ψάχνομαι και να αναλογίζομαι τα πράγματα εγώ η ίδια. Για λίγο καιρό ένοιωθα μόνη και εγκαταλελειμμένη, όμως τώρα μπορώ και κατανοώ αυτό που έγραψε κάποτε, ο Faraaz Kazi για τη φιλία: «Μερικά άτομα θα φύγουν, όμως αυτό δεν είναι το τέλος της δικής σας ιστορίας. Αυτό είναι το τέλος του δικού τους μέρος στη δική σας ιστορία».