Είμαι σίγουρη πως οι γονείς όλου του κόσμου κατανοούν τον φόβο μου για το πόσο δύσκολο είναι το διάβασμα των παιδιών μου στο σπίτι και την προετοιμασία τους για τα διαγωνίσματα. Το να καθησυχάζω το άγχος των εφήβων μου πριν το διαγώνισμα ή να προσπαθώ να τους πείσω να φάνε πρωινό πριν τις τελικές εξετάσεις είναι γονικές στιγμές που θα είχα μεγάλη χαρά αν τις γλύτωνα.

Μετά από πολλές αγωνιώδεις συνεδριάσεις μεταξύ μας, αντιλήφθηκα πως αντί να τους μαθητεύω συνέχεια, θα έπρεπε να αλλάξω την προσέγγισή μου όσον αφορά τα διαγωνίσματα. Το θέμα είναι το πώς βλέπουμε τη βαθμολογία και την αποτυχία. Αν το παιδί μου πάει 60% καλά στο διαγώνισμα, θα προσπαθήσω να πω κάτι όπως «Αυτό σημαίνει ότι είχες καταλάβει μόνο το 60% της ύλης. Τι νομίζεις ότι πρέπει να μάθεις περισσότερο;» Τώρα χρησιμοποιούμε τη βαθμολογία περισσότερο σαν ένα είδος του «είσαι εδώ» όπως σε έναν χάρτη και όχι σαν τον ορισμό της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Σαν στόχο μας προσπαθούμε να έχουμε την ανάπτυξη.

Όταν εστιάζουμε στην ανάπτυξη, βλέπουμε τα λάθη κάπως διαφορετικά, κάνοντας ερωτήσεις, ξαναδουλεύοντας πάνω σε ένα πρόβλημα και ακόμη και σε μια αποτυχία. Η ανάπτυξη είναι τόσο συναρπαστική και ανταποδοτική, και πάντα επιτεύξιμη και προσιτή. Ακόμα και αν δεν έχουν μάθει καλά όλη την ύλη, μπορούν να μάθουν κάτι ακόμα. Και έτσι η πρόοδος μετατρέπεται σε μόνιμη επιδίωξη της ζωής. Δεν θέλω να τους σταθεί εμπόδιο, ο φόβος της αποτυχίας. Προτιμώ να προσπαθήσουν και να αποτύχουν, να δούνε που έχουν αδυναμίες και να τις δυναμώσουν και να προσπαθήσουν ξανά.

Όλα αυτά με έφεραν σε σημείο να μάθω κι εγώ πολλά για τον εαυτό μου. Αντιλήφθηκα πως είχα φτάσει στο υπέρτατο της ανάπτυξής μου επειδή δεν τολμούσα να προχωρήσω έξω από την περιοχή της άνεσής μου. Η αποτυχία με τρομοκρατούσε, έλεγα τη γνώμη μου μόνο όταν ήμουν 100% σίγουρη ότι ήμουν 100% σωστή, προσπαθώντας να κάνω μόνο τα πράγματα στα οποία ήμουν καλή και γενικά δεν τολμούσα περαιτέρω.

Αυτή η αναγνώριση όσον αφορά εμένα προσωπικά, μου ήταν άβολη. Όταν έχουμε να κάνουμε με προσωπική ανάπτυξη, δεν υφίσταται αυτό που αποκαλούμε συντήρηση, επειδή είτε πάμε προς τα μπροστά είτε προς τα πίσω. Και ποιος θέλει να πάει προς τα πίσω; Ποιος θέλει να είναι λιγότερο σοφός, λιγότερο υγιής και πιο φτωχός σήμερα απ’ ό,τι ήταν χθες;

Αφότου πήρα την απόφαση για ανάπτυξη, ανακάλυψα αμέτρητες ευκαιρίες – δυσκολότερη γυμναστική, άβολες συνομιλίες, νέες συνταγές, «πιο ριψοκίνδυνες» επενδύσεις, αίτηση για προαγωγή στην εργασία, εγγραφή σε νέες εκπαιδευτικές σειρές μάθησης. Α ναι, και το να βάζω με την όπισθεν το αυτοκίνητο στο γκαράζ! Κάθε βήμα ανάπτυξης με έχει κάνει να θέλω να συνεχίζω να μαθαίνω.