Μια φορά ένας φίλος, μου ανάφερε πως συχνά νοιώθει μελαγχολία αφότου βιώσει κάτι όμορφο. Δεν ήμουν σίγουρος για το τι εννοούσε, μέχρις ότου εγώ ο ίδιος άρχισα να ανακαλώ τα συναισθήματά μου μετά το πέρας ενός θεσπέσιου ηλιοβασιλέματος, μιας εκπληκτικής μέρας ή μιας συγκινητικής παρουσίασης, καθότι αντιλήφθηκα πως κι εγώ ένοιωθα συχνά το ίδιο.
Παράξενη αυτή η παράδοξη μείξη χαράς και λύπης σε πράγματα που πράγματι απολαμβάνουμε. Μήπως μπορεί να είναι το γεγονός ότι μας υπενθυμίζει την προσωρινή φύση αυτών των απολαύσεων; Αυτά τα υπέροχα συναισθήματα βαστάνε για λίγο και κατόπιν χάνονται στο παρελθόν – και συνεχίζουν να υφίστανται μόνο στις αναμνήσεις μας.
Αυτό το μυστηριώδες συναίσθημα είναι οικουμενικό. Στην Ιαπωνία το ονομάζουν mono no aware που σημαίνει «ταύτιση για καταστάσεις». Είναι κάτι το οποίο βιώνουν οι άνθρωποι εκεί κάθε χρόνο, όταν ανθίζουν οι κερασιές και είναι πανέμορφες. Κάπου στα μέσα του Απρίλη, μαζεύονται και κάνουν πικνίκ δίπλα στα λουλούδια, τραγουδάνε και απολαμβάνουν εκείνες τις στιγμές που γνωρίζουν ότι θα χαθούν σε μια – δύο βδομάδες.
Οι Ιάπωνες προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν αυτή τη σύντομη εποχή που ανθίζουν οι κερασιές και την ονομάζουν σακούρα, ώστε να την απεικονίσουν στις ανθοδέσμες που φτιάχνουν, στην τελετή του τσαγιού και ειδικότερα στην ποίησή τους, το οποίο είναι σαν ένα στιγμιότυπο ενός γεγονότος που κομίζει ένα βαθύτερο συναίσθημα – συχνά μια λυπητερή και γλυκιά σκέψη.
Asu araba araba to omou sakura kana.
«Στο αύριο και στο μεθαύριο
Θα συνεχίσουν να υπάρχουν;
Ανθισμένες κερασιές».
Όταν ζούσα στην Ιορδανία, η αγαπημένη μου εποχή ήταν η άνοιξη, όταν άρχιζε να βρέχει και η άγονη έρημος ξεσπούσε σε μια πανδαισία χρωμάτων και λουλουδιών. Μια φορά που είχαμε πάει στην έρημο Ουάντι Ραμ, είχε βρέξει πάρα πολύ, κάτι που είναι πολύ σπάνιο και θαυμάζαμε για το πώς οι βουνοκορφές εκεί ήταν γεμάτες από καταρράκτες που κατέληγαν στην αμμώδη πεδιάδα πιο κάτω. Προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τη βροχή, όμως οι ντόπιοι Βεδουίνοι αγαπούσαν αυτό το θέαμα και περνούσαν μέσα απ’ τα ρυάκια με τα τζιπ, σαν μικρά παιδιά που πλατσούριζαν σε λακκούβες με βροχόνερα. Ήξεραν πόσο σύντομα το πολύτιμο υγρό θα χανόταν μέσα στους αμμόλοφους της ερήμου.
Μια δύο φορές τον χρόνο έπεφτε χιόνι και όλα τυλιγόταν από μια λευκή κουβέρτα. Εκείνες τις ξεχωριστές μέρες, κάναμε βόλτα στην περιοχή που ζούσαμε για να δούμε το ανιαρό τοπίο να μεταμορφώνεται σε μια τοποθεσία εκπληκτικής ομορφιάς από χιόνι και πάγο. Τα παιδιά έπαιζαν χιονοπόλεμο, έκτιζαν πύργους με το χιόνι και ήταν τόσο χαρούμενα, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Την επόμενη μέρα έβγαινε ο ήλιος και όλα εξαφανίζονταν.
Με τον ίδιο τρόπο, η μουσική και το θέατρο είναι κι αυτά εφήμερα στην ομορφιά τους. Ίσως γι’ αυτό μας δίνουν στιγμές αληθινής χαράς και εμφυτεύουν μέσα μας την επιθυμία να διατηρήσουμε τις στιγμές αυτές.
Η Βίβλος περιέχει μερικές απεικονίσεις εφήμερης ομορφιάς. Μία που έρχεται στον νου μου, βρίσκεται στο Ησαΐας 40:8, όπου λέει «το χορτάρι ξεράθηκε και το άνθος μαράθηκε». Στη συνέχεια δε αναφέρει πως μόνο «ο λόγος του Θεού μένει στον αιώνα». 1 Η Βίβλος επίσης μας αναφέρει για το πώς οι ζωές μας πάνω στη γη είναι σαν τον ατμό – είμαστε εδώ για λίγο καιρό και μετά χανόμαστε. 2 Νομίζω ότι ο Θεός μας έδωσε τις όμορφες στιγμές που βιώνουμε – καθώς επίσης και τη ζωή όλη – κατ’ αυτό τον τρόπο, έτσι ώστε να μπορούμε να μάθουμε πώς να απολαμβάνουμε τις στιγμές αυτές και πιο σημαντικό πώς να απολαμβάνουμε όσο περισσότερο γίνεται τη ζωή μας.
Εντούτοις, η Βίβλος μας ενθαρρύνει επίσης για το ότι ο Λόγος του Θεού και η αγάπη ποτέ δεν θα χαθούν Ο Ιησούς μας είπε, «Δεν θα σας αφήσω ούτε θα σας εγκαταλείψω». 3 Τρία απ’ τα Ευαγγέλια μας αναφέρουν ότι: «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια Μου όμως δεν θα παρέλθουν». 4
Έχοντας αντιληφθεί πως όλες οι χαρές αυτής της ζωής έρχονται και παρέρχονται, με βοηθά να κρατώ τα μάτια μου πάνω σε αυτά που αξίζουν πραγματικά. Υπάρχουν φορές που νοιώθω σαν «ξένος οδοιπόρος» σε αυτόν τον κόσμο, που είναι γεμάτος από χαρές και λύπες, όμως βοηθά όταν γνωρίζω πως οτιδήποτε γίνεται από αγάπη θα διαρκέσει.
Πρόσφατα έδωσα ένα από τα οικογενειακά μας άλμπουμ με φωτογραφίες στην κόρη μου για να το «φυλάξει κάπου με ασφάλεια». Εντούτοις, η βαλίτσα μέσα στην οποία βρισκόταν το άλμπουμ χάθηκε σε κάποιο αεροδρόμιο! Στην αρχή ένοιωσα καταρρακωμένος από την απώλεια αυτή, μέχρις ότου ανεγνώρισα ότι οι στιγμές εκείνες που είχαν αποτυπωθεί στις φωτογραφίες εκείνες συνεχίζουν να ζούνε στις μνήμες μας και στις ζωές των παιδιών μας, κάτι το οποίο κανένας δεν μπορεί να χάσει ούτε να μας το κλέψει.
Πιστεύω πως ενώ εμείς διοχετεύουμε την αγάπη του Θεού και τον Λόγο Του στους άλλους, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οικοδομούμε κάτι που θα διαρκέσει – κάτι που θα μπορούμε να απολαμβάνουμε για πάντα και το οποίο ποτέ δεν θα χαθεί.