Ένας φίλος μού έδωσε μερικές συμβουλές στην προσπάθειά του να με ενθαρρύνει να καλωσορίσω μερικές νέες αλλαγές στη ζωή μου. Εκείνο τον καιρό ζούσα με τη σύζυγό μου στη Μέση Ανατολή για επτά χρόνια περίπου και ήταν μια υπέροχη εμπειρία, όμως είχαμε αρχίσει να διαισθανόμαστε πως σιγά-σιγά η παρουσία μας εκεί έφθανε στο τέλος της. Με το πέρασμα των χρόνων, οι ρίζες μας είχαν μεγαλώσει και σαν ένα φυτό που χρειάζεται μεγαλύτερη γλάστρα μετά από κάποιο καιρό, έτσι κι εμείς νοιώθαμε ότι το έδαφος εκεί δεν έφθανε πια για να μεγαλώσουμε. Φαινόταν και στους δύο μας ότι ήταν καιρός να μεταφυτευτούμε σε μια μεγαλύτερη γλάστρα – σε ένα νέο μέρος με νέες προκλήσεις.
Όπως συμβαίνει συχνά, όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη. Στην περίπτωσή μου, ήταν μια πρόσκληση που μας έγινε να εργαστούμε στη Μουμπάι της Ινδίας. Είχα ξαναβρεθεί στην πόλη αυτή και γνώριζα τις φυσικές δυσκολίες και προκλήσεις που παρουσίαζε, καθώς επίσης ότι θα βιώναμε μια εμπειρία γεμάτη ανταμοιβές και περιπέτεια. Απλά δεν ήμουν σίγουρος εάν τα οφέλη θα άξιζαν τις δυσκολίες της αρχικής προσαρμογής.
Σκέφτηκα ξανά αυτό που είχε πει ο φίλος μου για το πώς να ενστερνιστούμε την αλλαγή. Αν η αλλαγή θα μπορούσε να προσωποποιηθεί, ίσως θα έμοιαζε σαν μια αρκούδα. Οι αρκούδες και η αλλαγή έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους – πολύ λίγοι άνθρωποι θα τις προσκαλούσαν στη ζωή τους με ιδιαίτερη χαρά. Σε μερικές περιπτώσεις, μια αλλαγή από τη ρουτίνα μας μπορεί να είναι τόσο καλή όσο και οι διακοπές, όμως ακόμα και οι διακοπές μπορούν να αποβούν σκληρή εργασία. Διάβασα κάπου ότι «Στον καθένα αρέσει η πρόοδος. Αυτό που δεν τους αρέσει είναι η αλλαγή. Το παράδοξο είναι ότι και μισούμε και αγαπάμε συγχρόνως την αλλαγή. Αυτό που ζητάμε στην πραγματικότητα είναι να παραμείνουν τα πράγματα όπως είναι, αλλά να βελτιωθούν κιόλας». Και αυτό σίγουρα αλήθευε στην περίπτωσή μου.
Μερικές φορές βοηθάει να φανταστείς πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αλλαγή. Απ’ την άλλη, το να παραμείνουν όπως είναι τα πράγματα, μπορεί να μοιάζει το ίδιο τρομακτικό, σαν τις πόλεις με τα απομεινάρια από τους τηλεφωνικούς θαλάμους που ορθώνονται σαν φαντάσματα θυμίζοντάς μας το παλιό σύστημα τηλεπικοινωνιών που σήμερα έχει αντικατασταθεί πλήρως από τα κινητά τηλέφωνα. Βρίσκονται εκεί, σιωπηλοί μάρτυρες του γνωμικού «ή αλλάζεις ή βουλιάζεις!»
Τι κάναμε εμείς; Αγκαλιάσαμε την αλλαγή και αποδεχτήκαμε τη δουλειά στην Ινδία; Ναι το κάναμε, και αυτό ήταν ένα υπέροχο κεφάλαιο στη ζωή μας γεμάτο εκπλήρωση.