Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου ένα «καλό» άτομο, άτομο που συγχωράει, όμως όταν ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια βίωσα μια εμπειρία που δοκίμασε την ικανότητά μου να συγχωρώ. Ο συμφοιτητής μου, ο Ματ και εγώ έπρεπε να κάνουμε μια παρουσίαση πάνω στη σύγχρονη Αγγλική φιλολογία και απ’ το ξεκίνημα ακόμα, ο Ματ με νευρίαζε.
Οι δικές μου συνήθειες για λεπτομέρειες και εξονυχιστική εργασία ήρθαν σε σύγκρουση με το σποραδικό ενδιαφέρον του Ματ όσον αφορούσε το εγχείρημα. Συχνά αργούσε στις προγραμματισμένες μας συζητήσεις και συνεχώς παρέλειπε λεπτομέρειες που για μένα ήταν σημαντικές. Και σαν να μην έφτανε αυτό, συχνά καθυστερούσε να ολοκληρώσει το μέρος του για το εγχείρημά μας, παρ’ όλα τα συνεχή φρενήρη μηνύματα που του έστελνα για να του το υπενθυμίσω.
Τρεις μόνο μέρες πριν την παρουσίαση, αντιλήφθηκα πως ο Ματ δεν είχε ολοκληρώσει το τελικό κομμάτι για το οποίο ήταν υπεύθυνος και εγώ δεν μπορούσα να έρθω σ’ επαφή μαζί του. Στο τέλος ετοίμασε ένα βιαστικά κατασκευασμένο συμπέρασμα λίγες μόνο ώρες πριν την καταλυτική ημερομηνία, απολογούμενος και εξηγώντας ότι ήταν απασχολημένος με κάτι άλλο που του είχε ανατεθεί.
Όπως πρόσμενα, η παρουσίασή μας δεν ικανοποίησε τον καθηγητή μας και ενώ αυτός απαριθμούσε τις πολλές αποτυχίες της ομάδας μας, εγώ ήμουν όλο νεύρα με τον Ματ. Αυτός όμως δεν έδειχνε και πολύ ενοχλημένος και άκουσα από έναν φίλο να του έχει πει, πως είχε κάνει το μέρος του όσο καλύτερα μπορούσε. Μια και δεν υπάρχει ικανοποίηση στο να προσβάλλεις κάποιον που δεν νομίζει ότι είχε κάνει κάποιο λάθος, συνέχισα να είμαι εξωτερικά ευγενική μαζί του και συγχάρηκα τον εαυτό μου επειδή ήμουν τόσο μεγαλόφρων με κάποιον που δεν το άξιζε και τόσο.
Δύο μήνες αργότερα, σε ένα άλλο μάθημα, σε συνδυασμό με την Σελίν θα κάναμε μια παρουσίαση για την Ιαπωνική γραμματική. Πίστευα ότι είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα για να προετοιμαστώ, όμως έγινε προφανές στη διάρκεια των ερωταπαντήσεων της ομάδας μας πως εγώ είχα παρερμηνεύσει εντελώς μερικές από τις έννοιες που παρουσιάζονταν και η ομάδα μας πήρε άσχημο βαθμό. Περίμενα την Σελίν να νευριάσει μαζί μου, μια και το σφάλμα ήταν δικό μου, όμως αντιθέτως, αυτή με παρηγόρησε και με βοήθησε να κάνω τις αναγκαίες προσαρμογές για την τελική έκδοση. Η άμεση συγχώρεση της Σελίν με έκανε να ψαχτώ κάπως καθώς η ανταπόκρισή της στη δική μου αποτυχία ήρθε σε αντίθεση με τη δυσφορία μου με τον Ματ.
Καθώς συλλογιζόμουν ξανά το όλο θέμα τις τελευταίες εβδομάδες, αντιλήφθηκα πως δεν είχα συγχωρέσει πραγματικά τον Ματ και ήμουν ανίκανη να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να κάνει κάποια υποτιμητικά σχόλια για αυτόν στους φίλους μου. Αν και ο Ματ είχε αργήσει και ίσως και να μην τον ένοιαζε και τόσο πολύ, έγινε ξεκάθαρο και με στεναχώρησε το γεγονός πως κι εγώ επίσης θα μπορούσα να είμαι μια αδιάφορη φοιτήτρια που κόστισε στην ομάδα την αποτυχία της. Νόμιζα ότι ήμουν αρκετά ανεκτική και συμπονετική, όμως η αντίδραση μου προς τον Ματ φανέρωνε κάτι άλλο. Αν και δεν άξιζα τέτοιο έλεος, η Σελίν μου το είχε δώσει ελεύθερα και χωρίς επιφυλακτικότητα. Προσευχήθηκα ώστε μέσα από αυτήν την εμπειρία να αποκομίσω λίγη στοργική και ταπεινή γενναιοδωρία πνεύματος που προέρχεται από τη γνώση του ότι όλοι είμαστε σφαλερές ανθρώπινες υπάρξεις που χρειάζονται τη συγχώρεση των γύρω μας.