Η χρονιά ήταν γεμάτη από γεγονότα, προθεσμίες, επιτεύγματα. Δούλευα σκληρά διδάσκοντας Αγγλικά σε ένα ιδιωτικό σχολείο, ενώ συγχρόνως παρέδιδα μαθήματα και από το σπίτι. Ταυτόχρονα προετοιμαζόμουν για ένα δίπλωμα στη Ρωσική Φιλολογία και το Πτυχίο Proficiency στα Αγγλικά. Και μαζί με όλα αυτά, δίδασκα σε Χριστιανικές ομάδες σε ένα πανεπιστημιακό κέντρο και σε μια Αγγλόφωνη λέσχη. Το πρόγραμμά μου ήταν πλήρες και αυτό μου άρεζε.
Και μετά ήταν και η διατριβή που ετοίμαζα σαν τελειόφοιτη. Την προετοίμαζα όλη τη χρονιά, συλλέγοντας υλικό, αναλύοντας πληροφορίες, ρωτώντας καθηγητές για συμβουλές, σβήνοντας και γράφοντας, κτλ. Στο τέλος του Φεβρουαρίου, νόμιζα πως η κύρια εργασία ήταν σχεδόν τελειωμένη, με λίγες μόνο λεπτομέρειες να ολοκληρώσω. Πόσο απογοητεύτηκα όταν ο μέντοράς μου είπε πως το “αριστούργημά” μου δεν έπιανε το στόχο του και πως έπρεπε να το ξανακάνω από την αρχή!
Μέχρι τότε τα κατάφερνα όλα καλά, διδάσκοντας πρωί και απόγευμα, και μελετώντας τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα, και με κάποιο τρόπο κατάφερνα να συναντώ και τους φίλους μου. Όμως τώρα είχε καταρρεύσει όλος μου ο κόσμος. Είχα μόνο δύο μήνες να ετοιμάσω την εργασία πριν την παραδώσω στις αρχές Ιουνίου. Σε ενάμισι μήνα έπρεπε να δώσω εξετάσεις στα Αγγλικά. Η τάξη στο σχολείο μου θα είχε την εξεταστική της περίοδο τον Μάιο, το οποίο από μόνο του σήμαινε περισσότερη δουλειά από ό,τι συνήθως – τελειώνοντας βιβλία, συμπληρώνοντας έντυπα, βάζοντας βαθμούς στα γραπτά των μαθητών, κλπ. Ένοιωθα καταβεβλημένη.
Στις αρχές Μαΐου, ένοιωσα ανήσυχη, αγχωμένη, ανήμπορη, σχεδόν σε κατάθλιψη. Και τότε, εντελώς ξαφνικά, αρρώστησα. Ήμουν στο κρεβάτι για μια βδομάδα με βρογχίτιδα, υψηλό πυρετό και πολύ άσχημο βήχα. Σε αυτήν την κατάσταση αναγκαστικής ξεκούρασης, διάβασα τη Βίβλο, προσευχήθηκα ενώ είχα το χρόνο να επικοινωνήσω με τον Ιησού. Το σπουδαιότερο μάθημα ήταν να μην ανησυχώ ούτε να αγχώνομαι από τις καταστάσεις. Δεν βοηθάει. Δεν φέρνει αποτέλεσμα. Δεν αξίζει!
Όταν ξαναβρήκα τη δύναμή μου, έγραψα πάλι τη διατριβή μου και πέρασα με επιτυχία. Όλοι οι μαθητές μου πέρασαν τις εξετάσεις τους και τελείωσα εγκαίρως ό,τι είχα να κάνω στο σχολείο. Δυστυχώς, δεν πέρασα το τεστ για το Proficiency. Ήταν κρίμα, αλλά δεν ήταν και το τέλος του κόσμου. Θα προετοιμαστώ καλύτερα του χρόνου, αυτή τη φορά ελπίζω χωρίς πολύ άγχος.
Ενώ ξανασκεφτόμουν ό,τι είχε συμβεί, ένοιωσα ευγνωμοσύνη για τις μέρες που ήμουν άρρωστη γιατί μου υπενθύμισαν ότι πάντα θα πρέπει να βρίσκω χρόνο να επικοινωνώ με το Αφεντικό μου και να ζητάω τη δική Του σοφία, γνώση και διανοητική γαλήνη. Αυτό είναι το “αντικαταθλιπτικό” και “αντιαγχωτικό” που χρειάζομαι περισσότερο.