Ακόμα και οι καλύτεροι ορειβάτες χρειάζονται κάποιον οδηγό όταν αναρριχώνται σε άγνωστα βουνά. Στην πραγματικότητα, μόνο ένας παράτολμος αρχάριος θα προσπαθήσει να αναρριχηθεί χωρίς κάποιον οδηγό – κάποιος αρχάριος σαν εμένα.

Πριν από χρόνια, είχα πάει διακοπές στην Ελβετία και την τελευταία μέρα μαζί με έναν φίλο μου αποφασίσαμε να αναρριχηθούμε σε ένα κοντινό βουνό. Ήταν αργά το απόγευμα όταν ξεκινήσαμε και δεν είχαμε ανέβει για πολύ όταν μας συνάντησε ένας τραχύς βοσκός που κατηφόριζε με τα πρόβατά του, μετά από μια μέρα βοσκής πιο ψηλά πάνω στο βουνό. «Σκοτεινιάζει γρήγορα και ξαφνικά πάνω στα βουνά», μας προειδοποίησε. «Περιμένετε μέχρι αύριο και μισθώστε έναν οδηγό». Όμως το αύριο ακουγόταν πολύ μακριά. Το επόμενο απόγευμα θα παίρναμε το τρένο για το σπίτι, γι’ αυτό συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε.

Όσο σίγουρα η νύχτα ακολουθεί την ημέρα, έτσι κι όλα σκοτείνιασαν πολύ γρήγορα. Επειδή είχε συννεφιά, δεν υπήρχε ούτε φεγγαρόφωτο ούτε αστροφεγγιά. Μόλις και μετά βίας μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το πέτρινο μονοπάτι μπροστά μας, πόσο μάλλον να δούμε πιο μακριά. Ένα παραπάτημα και θα γκρεμιζόμασταν. Έπρεπε να περάσουμε τη νύχτα πάνω στο βουνό.

Είχαμε μόνο έναν υπνόσακο μαζί μας, γι’ αυτό αποφασίσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε εναλλάξ.

Και μετά άρχισε και να βρέχει – στην πραγματικότητα να ρίχνει καταρρακτώδη βροχή. Τώρα όχι μόνο κρυώναμε, αλλά είχαμε γίνει μούσκεμα και εμείς και ο υπνοσάκος μας επίσης. Καταφέραμε να βρούμε καταφύγιο κάτω από έναν βράχο που προεξείχε και μετά από μια νύχτα που μας φάνηκε σαν αιώνας, ήρθε το χάραμα, η βροχή σταμάτησε και έτσι κατεβήκαμε το βουνό.

Στο κατέβασμά μας, συναντήσαμε ξανά τον ίδιο βοσκό με τον οποίο είχαμε μιλήσει το προηγούμενο απόγευμα. Κούνησε το κεφάλι του σιωπηλά και μας έριξε ένα βλέμμα, κάτι ανάμεσα σε αστειότητα και ανακούφιση. Αν είχε κάνει περισσότερο κρύο εκείνο το βράδυ, ίσως και να είχαμε πεθάνει.

Το να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις της νέας χρονιάς είναι σαν να αναρριχάσαι σε ένα βουνό: Αν και απαιτεί σκληρή δουλειά και πιθανόν να εμπεριέχει και κάποιους κινδύνους, εντούτοις προσφέρει ξεχωριστές ανταμοιβές σε εκείνους που συνεχίζουν και δεν τα παρατάνε μέχρι να φθάσουν στην κορυφή.

Να όμως που μερικές φορές νοιώθουμε παραπάνω αυτοπεποίθηση και νομίζουμε ότι μπορούμε να πάμε μόνοι. Αν είμαστε έξυπνοι, θα αντιληφθούμε πως χρειαζόμαστε τη βοήθεια ενός ορεσίβιου οδηγού και βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος οδηγός από τον Ιησού, τον «Αρχιποιμένα» της ψυχής μας. 1 Αυτός γνωρίζει πού βρίσκεται το παχύ γρασίδι, αλλά και οι κακοτοπιές. Αν παραμείνουμε κοντά Του, Αυτός θα μας βοηθήσει να επιτύχουμε τους στόχους μας τη χρονιά που έρχεται.

  1. βλ. Πέτρου Α’ 5:4